مهمونی کوچکی داده بودیم ولی وقتی
همه رفتن دیگه نای راه رفتن نداشتیم با این
وجود وقتی داشتیم ظرفا رو می شستیم
و خشک می کردیم ، نسترن گفت میدونی
این مستاجر بالایی ما عروسی دخترش رو
تو برج العرب گرفته .گفتم همونا که پارسال
خونۀ دکتر رو اجاره کردن ؟ گفت آره اینا
مقیم امریکا هستن و سالی یکی دو ماه
میان ایران. دکتر هم که رفته دوسال بمونه
امریکا تا بتومه اقامتش رو بگیره .
گفتم زیاد تعجبی نداره ، بالاخره این چند صد
ملیارد دلاری که حیف و میل شده کم و زیاد
بین یه عدۀ خاصی تقسیم شده . هزینۀ عروسی
این جناب تو برج العرب که شاید درآمد یک
روزش هم نمی شه ، سهم چند هزار مردم محروم
ما از پول نفته که منتظرن امام زمان بیاد و از
حلقومشون بکشه بیرون . گفت خسته ای
چرت و پرت میگی ، برو بگیر بخواب که فردا
باید بری دنبال یه لقمه نون حلال سگ دو بزنی .
بعد ار ده دوازده سال این اولین بار بود
که همۀ خانواده جمعشون حمع شده بود
و سر سفره دور هم نشسته بودند .به برکت
تعطیلات کریسمس و با یه هماهنگی قبلی،
بچه ها همزمان ، از جاهای مختلف دنیا خلوت
خونۀ پدر و مادر رو با سر و صدا و خنده پر کرده
بودن . شهره با شوهر و دختر پنج سالش از
سوئد خودشو رسونده بود . شهرام با زنش و
پدرام دوازده ساله از کانادا اومده بود. شقایق
هم که چند وقتی می شد از شوهرش جدا شده
بود با دختر هفده سالش از استرالیا اومده بود.
مادر هم چند جور غذای خوشمزه باب میل همه
درست کرده بود و مرتب تعارف و توصیه می کرد
که کی چی بخوره. پدر جان هم از ته دل خوشحال
بود و با هر لقمه ای که می خورد یه نگاه به یکی
از بچه ها و نوه ها می کرد و زیر لب خدا رو برای
سلامتیشون شکر می کرد. یهو انگار چیزی تو
گلوش گیر کرده باشه، به خانم جان اشاره کرد
که آب می خواد ، مادر هم با عجله لیوان رو آب
کرد و داد دستش .پدر قدری آب خورد و نفسی
به راحتی کشید . خانم جان گفت : باز غدا رو تند
تند و نجویده قورت دادی .پدر جان جوابی نداد
ولی دستش را روی سینه اش گذاشت و افتاد
تو دامن خانم جان.
شب از نیمه گذشته و چیزی به وقت سحر
نمانده است.نمی دانم چرا با وجود خستگی
مفرط خوابم نمی برد . هزار فکر و خیال از توی
قکر پریشانم رژه می رود. هر وقت این طور می
شوم ، می روم پشت پنجره و به سو سو زدن
چراغ های دور و نزدیک شهر خیره می شوم و
با آدم هایی که مثل من بی خوابی به سرشان
زده احساس هم دردی می کنم .دلم می خواهد
یکی از آنها اینجا بود تا با هم حدیث نفس بگوئیم
و از این تنهایی کشنده که درد مشترک ماست
برای دقایقی خلاص شویم ، تا برآمدن آفتاب و روز
کاری دیگر و شب تنهایی دیگر .
خواب دیدم رفته بودیم از یک فروشگاه بزرگ که تازه
افتتاح شده بود، حرید کنیم که یهو آوار عظیمی روی
سرمون خراب شد ولی همه مون اون زیر ، تو ی
محوطۀ نسبتا بزرگی زنده مونده بودیم . نور و هوای
کمی از یه سوراخ کوچک بهمون می رسید . مواد
غذایی و دیگر مایحتاج ،به قدر بخور و نمیر ، هم اون
زیر پیدا می شد . ولی هیچکس برای نجات ما نیومد
و ما عادت کردیم که سالها اون زیر زندگی کنیم .
با نگرانی و بهت از خواب بیدار شدم . تا شب که
مثل بیشتر وقتها خسته و دلزده از جریان زندگی به
خونه برگشتم ، داشتم فکر می کردم انگار اون خواب
انعکاس واقعیت های زندگی ما بود .
اولین بار بود که مفخم رو این طور شاد و شنگول
و مشغول بگو و بخند با مهمونا می دیدم .مردی
جدی و متفکر که همیشه تو خودش بود و حتی گاهی
به نظر عبوس میومد. یه سالی می شد که از زندون
آزاد شده بود . به جرم فضولی !! سه سالی اون تو
آب خنک خورده بود و حالا به نظر میومد حالش جا اومده
و کاملا ادب شده . برگشتم به خواهرم که کنارم نشسته
بود گفتم مهناز چه عجب اخلاق شوهرت از این رو به اون
رو شده.نکته رو گرفت و گفت اره والله یه ماهی می شه
که همش نیشش بازه ، خودمم نمی دونم چرا .هفته بعد
تو مراسم ختم یکی از فامیلا ،مفخم رو بیرون مسجد دیدم
که داشت وسط جمعیت عزادار غش غش می خندید .
زد و یک ماهی رفتم مسافرت خارج . وقتی برگشتم زنگ
زدم به مهناز حالش رو به پرسم، سراغ مفخم رو هم
گرفتم که گفت تو بیمارستان بستریه. فرداش فهمیدم
بنده خدا روش نشده بگه شوهرش تو تیمارستانه نه
بیمارستان. نگو اون خنده ها مقدمۀ این روان پریشی
بوده. بیچاره نتونسته بود، این سکوت مرگبار رو بیش از
این تحمل کنه.