- مدتیه که رفتارت خیلی تغییر کرده
- راستش باید یه اعترافی بکنم
- حدس می زنم چیه ولی خوب بگو
- عشق من و شوق ازدواج با تو فقط یک
هوس بود .
- و حالا دیگه هوست فرو کش کرده
- بگی نگی همین طوره . مخصوصا که
وقتی تو رو بدون اون آرایش غلیظ و
گول زننده می بینم تحملت برام سخته
احساس می کنم فریبم دادی .
- خوب حالا که چی ؟
- معلومه جدا می شیم
- حالا که کار به اینجا رسید بذار منم یه
حقیقتی رو بت بگم
- بگو
- من از اول گول اطواری لوس و حرفای
عاشقانه صد تا یه غاز تو رو نخوردم .
من فقط دنبال پول و پلۀ تو و یک
زندگی راحت بودم حالا هم مهریه مو
تمام و کمال می دی میریم محضر
- به همین راحتی ، که بری یکی دیگه رو به
تور بزنی
- اونش دیگه به تو مربوط نیست
- اتفاقا خیلی هم مربوطه
- مربوطه چون نمی تونی
- مرد نمی بینم جلوی منو بگیره
- حالا ببین
صدای خفیف گلوله ای برخواست
چند دقیقه بعد از جلوی برج
- پرویز بریم فرودگاه
- فرودگاه مهر آباد
- نه خنگه فرودگاه امام
- خیرِ انشاء الله
- یکی از دوستام از پاریس می آد
ساعتی بعد جلوی ترمینال فرودگاه
- پرویز همین دور و ورا منتظر باش تا
برگردم
- چشم قربان
نیم ساعت بعد از داخل هواپیما در
آستانه پرواز به پاریس
- الو پرویز پرواز دوستم تاخیر داره تو برو شرکت
ما با آژانس بر می گردیم
- چشم قربان
خواهرش می گفت در این لباس عین فرشته ها شده ای .
در لباس بسیار زیبای عروسی بدون نگرانی از فلج پای راست
و در حالی که با آن کفش های پاشنه بلند بسیار شیک به راحتی
و بدون هیچ مشکلی قدم بر می داشت دست در دست داماد وارد
باغ چراغانی شده شدند . پدر و مادر متوفیش شاد و سر زنده
جلوی صف میهمانان برای این زوج زیبا کف می زدند . از کنار
آنها که می گذشتند مادرش جلو پرید و بوسۀ مادرانۀ بسیار گرمی
از روی او گرفت .
.......................
......................
نزدیک اذان سحر بود که از خواب پرید .خواب تلخ و شیرینی بود
دلش می خواست بخوابد و بقیۀ ماجرا را در خواب را ببیند .
هرچه سعی کرد دیگر خوابش نبرد هرچه فکر کرد نتوانست .
صورت داماد را بیاد آورد . آن قدر که در فکر شناخت مرد
رویاهایش بود از تعبیر بوسۀ مادر غافل مانده بود .
- کار خلاف قانونی که نکرده بودم ، آقای قاضی . از دادگاه برای
ازدواج مجدد مجوز داشتم .
- چطور بدون موافقت همسر اول توانستید این مجوز را بگیرید
- با توجه به احضاریه های مکرر دادگاه و عدم مراجعه او ،
توانستم مجوز را بگیرم
- ولی خانم گفته اند که هیچ احضاریه ای دریافت نکرده اند
- دروغ می گوید آقای قاضی .
- خانم اگر ممکن است روی این کاغذ سفید امضا کنید .
همان امضای معمول .
- بله این امضا با امضای روی رسید احضاریه ها متفاوت
است و کارشناسان خط هم گواهی کرده اند که رسید
احضاریه ها خط خانم نیست.
- یعنی چی آقای قاضی پس خط کیه ؟
- باید خدمتتان بگویم که خط خود جنابعالی است .
- اِ یَ یَ یعنی چه ؟
- یعنی این که شما به جرم فریب دادگاه و ضرب و شتم
همسرتان محکوم می شوید.
- اعتراض دارم آقای قاضی . بله حق اعتراض برای شما
محفوظ است. ولی شما شاکیان دیگری هم دارید....که آّلآن وارد شدند.
حاج آقا برگشت و چشمش به سه نفر خانم و چند تا بچۀ
همراه آنها افتاد
- لَ لَ لعنت بر شیطون این ها از کجا پیدایشان شد
- بله حاج آقا این خانم ها هم شاکیان دیگر شما هستند .
حاج آقا از کیفش یک دسته چک بیرون آورد و با وقاحت گفت :
- رضایت همۀ اینها را می گیرم . همین جا ، همین آلآن !!!!!!
از ده سال پیش که به خاطر بیماری و فوت مادرم به ایران
برگشتم ، دیگر فکر سفر به وطن رو نکرده بودم.
این بار هم خبر بیماری شدید خواهرم نازنین داشت منو به
اون سمت می کشید .
بیشتر زمانِ طولانی سفر رو به مرور خاطرات زندگی
در ایرانی گذروندم که یک زمانی برای من بسیار عزیز بود.
خاطراتی که متاسفانه بیشترش تلخ و دردناک بود.
گفتم بیشتر ، برای این که یک مقطع بسیار زیبا و
خاطره انگیز هم داشت و اون ازدواج من و پسر عموم
سعید بود که از نوجوانی همدیگر رو عاشقانه دوست داشتیم. حامله بودم که دست حوادث خانه خوشبختی مونو
ویرون کرد منو و شوهرم در حوادث سیاسی به زندون
افتادیم .اونو بدون این که بتونم باش خدا حافظی کنم
خیلی زود اعدام کردند و من به خاطر حامله بودن جون
سالم به در بردم .در جریان این اتفاقات پدرم که خیلی با من
من مأنوس بود و سعید رو مثل پسر خودش دوست می داشت،
بدون اینکه بتونه کوچکترین نوه اش رو ببینه از غصه دق کرد .
بعد از چند سال وقتی کمی آبها از آسیاب افتاد پسرم رو فرستادم پیش عموش که به سوئد پناهنده شده بود . دو سال بعد مادرم رو سپردم به خواهر بزرگم و رفتم پیش پسرم
..................................................
.................................................
وقتی رسیدم تهرون . یه راست رفتم خونۀ خواهرم . اونجا بود که فهمیده تو بیمارستان بستریه . حال آقا مجتبی شوهر خواهرم رو که پرسیدم بچه هاش گفتن شش ماه پیش تو تصادف فوت کرده . بعد از کمی استراحت با یکی ازخواهرزاده هام رفتیم ملاقات . بیچاره خواهرم چقدر پیر و تکیده شده بود . صداش هم به زحمت در میومد. همدیگرو بغل کردیم و چند دقیقه ای بی صدادر مصائبی که بر ما رفته بود گریه کردیم .
بیرون ، از دکتر شنیدم که حال مریض ما متاسفانه وخیمه و فرصت زیادی نداره. نمی دونم چرا به دلم افتاد که اونشب به عنوان همراه بیمار پیش خواهرم بمونم .
پیشش نشسته بودم و براش از اوضاع فرنگ و زندگی خودم و پسرم تعریف می کردم. نزدیکای غروب بود که احساس کردم نازنین می خواد چیزی به من بگه ولی انگار براش سخته. گفتم نازنین جون چیزی میخوای بگی ، به اهستگی گفت :
"اره عزیزم می خوام این دم اخر زندگی رازی رو برات فاش کنم ولی قول بده که به بچه هام چیزی نگی . "
وقتی قول دادم گفت زیر سرم رو بلند کن و یه لیوان اب بهم بده .بعد از اینکه زیر سرش رو کمی بلند کردم و لیوان آبی دستش دادم ، برام تعریف کرد که وقتی مجتبی در اثر تصادف و سوختگی ناشی از اون حادثه در حال مرگ بوده نزد او اعتراف کرده که سعید و بهاره رو اون لو داده و بعد گفته : " فکر نکن که من دیروز تو تصادف آتش گرفتم من یه عمره که دارم از عذاب وجدان می سوزم . برای این که تو اون دنیا کمتر عذاب بکشم از بهاره خانم خواهش کن اگه ممکن باشه منو حلال کنه "
بعد از این حرفا نازنین تو چشمام نگاه کرد و گفت حالا تو حلالش می کنی ؟
منم برای این که تو اون موقعیت خواهرم رو به آرامش برسونم گفتم حلال کردم. نازنین لبخند کم رنگی زد و چشماشو روی هم گذاشت.
همون شب نازنین تموم کرد . هفتۀ بعد موقع برگشتن با خودم فکر میکردم حالا من حلال کردم اما سعید و پدرم و پسرم هم اونو می بخشند ؟
دختر عزیزم
یادداشت کوچکی را که به زحمت از زندان بیرون فرستاده بودی
به دستم رسید . از مژده سلامتیت خوشحال و از مصائبی که در
آنجا بر تو می رود به قول خودت خواب در چشم ترم می شکند
عزیزم از من راهکاری برای تحمل و مقاومت خواسته بودی
من که از دور دستی بر آتش دارم چه می توانم بگویم .
گر چه ما هم در اینجا خود را در زندانی به غایت مخوف احساس
می کنیم که در اون به زنده بودن به جای زندگانی کردن رضایت
داده ایم و لی انگار هوای این زنده بودن را هم ذره ذره از ما
می گیرند و جز مرگ تدریجی و زجر آور ما چیز دیگری نمی
خواهند ، چرا ، نمی دانم . شاید تو در آنجا در سکوت و امکان
تفکری که برات هست بهتر بتونی پاسخ این سوال رو پیدا کنی .
و اما چیزی که برای تسکین و رضایت تو و شاید خود بتوانم
بگویم آنست که تو نه آدم کشته ای و نه دزدی کرده ای و نه
حتی کمترین آزاری به مردمی که آنقدر دوستشان داری رسانده ای .
پس چه چیز باید وجدان پاک و خاطر آسودۀ تو را مکدر کند ؟ هیچ .
تو زندانی نیستی تو اسیری .چون در جنگ دائمی خیر و شر،
از بد روزگار ، اسیر اشرار گشته ای. همین شجاعت تو در مبارزه ای
چنین مقدس بسیار کمیاب است .زندان نصیب خیلی از انسان ها می شود
ولی آفتاب است که در اسارت تاریکی هم چنان می درخشد و چنان
که رسم روزگار است دوران دربند بودن او چندان نخواهد پایید .
مادر فدای تو .