بغض گلوی هو دوی ما رو گرفته و چشمامون
اشک آلود بود.
ناراحتی ها و دلخواسته هاشو بریده بریده و
هق هق کنان می گفت:
چرا این قدر دور ، چرا تهران...
دلم خوش بود تو یکی نزدیک من باشی ...
پسرا رو که خیلی دیر به دیر می بینم..
خواهرت هم که رفت خارج و ....
تا بیاد نفس تازه کنه و ادامه بده می پرم
وسط حرفش و می گم :
مادر ، مگه تو خوشبختی منو نمی خوای
تو این همه برام زحمت کشیدی ، امید دادی
تشویقم کردی که با وجود این مشکل جسمی
درس بخونم و کار پیدا کنم ، حالا که یه
فرصت بزرگ برام پیش اومده می گی نه .
زمزمه کنان جواب داد مگه خوشبختی فقط کاره،
من هنوز برات آرزوها دارم ،عروسی ، شوهر ،
بچه ، دلم می خواد .....
با بی حوصلگی پریدم وسط حرفش و گفتم :
مادر می بینی که، کسی به خواستگاری یه
دختر چلاق نمی ره .
جواب داد : اگه اینجا می موندی از میون این همه
فامیل و آشنا حتما یه خواستگار برات پیدا
می کردم .
باز جستم وسط حرفش و گفتم :مادر ، من شوهر
صدقه سری نمی خوام ، من نیاز به ترحم کسی
ندارم من ....
پدرم که از اطاق کناری حرف های ما رو گوش
می داد اومد تو و گفت خانم ، مگه این دختر رو
نمی شناسی ، مگه نمی دونی چقدر لجباز و
یه دنده است ، نگاه به صورت خوشگلش نکن ،
دلش مثل سنگه ......
از گفت و گوی اون شب نزدیک ده سال
می گذشت و من داشتم از مراسم خاکسپاری
مادرم. تو ماشین ، کنار دست برادر بزرگم به خونه
پدری بر می گشتم . خونه ای که بعد از تصادف
و فوت پدر و بعد در گذشت مادر ، سوت و کور
می شد . حسرتی در دلم احساس می کردم
ولی از تصمیمی که ده سال پیش گرفتم پشیمان
نبودم .
به بهانۀ جمع کردن فنجان ها و گرفتن سفارش جدید
به میز نزدیک شدم و در حین کار پرسیدم :
راستی دو سه هفته است که از سیما خانم خبری نیست
یکی از خانم ها گفت :
ایشون از کارش استعفا داده و رفته خارج .
دوباره پرسیدم : با خانواده
یک نفر دیگه از اون جمع جواب داد :
خانواده ؟ نه ، سیما مجرد بود .
هفت هشت سالی از اولین باری که سیما به کافی شاپ
ما اومد می گذشت .به نظر یه دختر شهرستانی ساده
و البته زیبا رو بود که هفته ای یکی دو بار برای خوردن کیک
و قهوه پیش ما می اومد . بعد از یکی دو سال وضع لباس و
آرایشش کاملا تغییر کرده بود به طوری که فکر می کردم
ازدواج کرده . گاه گداری هم سیگاری گوشۀ لبش می دیدم.
چند بار هم که با موبایل صحبت می کرد متوجه شدم که با
زبون ترکی با طرفش حرف می زنه. فکر می کنم سال
سوم یا چهارم بود که حضور انفرادی و گاه گدارش
تبدیل به دوره های مرتب دوشنبه شب ها با چند تا از دوستان
دخترش شد . یکی دو سال بعد هم یکی دو تا آقا به اون
جمع اضافه شدن . البته پای ثابت اون دوره ها خود رویا بود .
راستی یادم رفت بگم آن چه اولین بار نظر من رو به اون
جلب کرد مختصر لنگیدن او بود که سعی می کرد با پوشیدن
کفش طبی و اهسته راه رفتن این مشکل کمتر به چشم بیاد.
سال ها گذشت ، اون دوره ها بر هم خورده بود ولی من سیما
رو فراموش نکرده بودم . تا اینکه یک روز صبح که به مغازه
می رفتم در حاشیۀ پارک محل ، خانمی را دیدم که دست دختر
بچۀ زیبا و موبوری رو گرفته بود و قدم می زد . مادر که عینک
دودی بزرگی زده بود اندکی می لنگید . از کنارش که می گذشتم
از نزدیک نگاهی به صورتش انداختم ، احساس کردم که او رو
جایی دیده ام ولی به خاطرم نیامد کحا ؟ دویست سیصد متر
نرفته بودم که یادم آمد سیما بود بلافاصله برگشتم ولی
پیداش نکردم . روزهای متمادی در همون ساعت های صبح
دور رو بر پارک پرسه می زدم بلکه پیداش کنم . تا بالاخره
یه روز .. بله خودش بود . از شوهر فرنگیش جدا شده بو
و با دخترش به ایران برگشته بود . اون دختر کوچولو که
الان دببرستان می ره منو بابا صدا میکنه و سیما همسر
عزیز منه .
صدای جیغ خواننده پاپ از قسمت مردونه شنیده می شد .
طبق معمول قسمت زنونه ، نمایشگاه مد و زیبایی بود
این مراسم عروسی هم تا اینجا تفاوتی با بقیه نداشت تا
وقتی عروس و داماد وارد شدند . عروس زیبا و خوش قد و
بالائی و دامادی خوش تیپ که....
که ... اندکی می لنگید و به سختی پا به پای عروس راه
می رفت . بله با کمی دقت معلوم بود که بریس پوشیده
از همان هائی که امثال ما تمام عمر باید اسیرش باشیم .
تا پایان مراسم اطلاعات خود را تکمیل کردم . عروس تحصیل
کرده از خانواده ای متمول و داماد ، دیپلم ،کاسب جزء ولی
خیلی با هوش از خانواده ای متوسط اما بسیار خوش نام
و شریف و مؤمن . آخر شب ، از در که بیرون می رفتم
از ته قلب خانوادۀ عروس و خود او را به خاطر این روشن بینی
کمیاب تحسین می کردم و آرزو می کردم از این وصلت
خانوادۀ خوشبختی تشکیل بشود .
تازگی ها شنیده ام که دختر زیبا و باهوشی در این خانواده به
دنیا آمده . امیدوارم آن پیوند مبارک ، روز به روز مستحکم تر
شود و خوشبختی این خانواده هر دم فزون تر .
اون سال وقتی اهالی محل با خوشحالی و امید تو
صحن مسجد آش نذری بار می گذاشتن اگر می دونستن
این آش شله قلمکار چه سرنوشت عجیب و شومی پیدا
می کنه حتما یه تصمیم دیگه ای می گرفتن.
بله.. اون زمان بیشتر اهل محل از پیر و جوون و زن و مرد
اومدن و با سلام و صلوات آش رو به هم زدن .
ولی مشکلی که همون اوائل پیش اومد این بود که آش
پس از ساعت ها که روی آتش بود نمی پخت و جا نمی
اوفتاد . هر چی هم آتش زیرش رو زیاد کردن افاقه نکرد
بعد از یه روز عده ای پیدا شدن و گفتن آش حاضره
و مردم بیان بگیرن . چند نفر که قر زدن و گفتن ما چشیدیم
والله بالله نپخته اونا رو با اردنگی از مسجد انداختن بیرون.
چند نفر هم اومدن از این آش گرفتن و بردن بلافاصله همه
جا پیچید که نه تنها آشه نپخته بلکه طعم بد و نامطبوعی
می ده . از اون موقع بود که مخالفای آش یکی یکی
سر به نیست شدن یا از اون محل فرار کردن .
بعد از سال ها یه عده هنوز دارن آش رو هم می زنند و
از برکت این آش ناپز ، شدن کدخدای محل .